دخترک شیشه ای

آدمک خر نشوی گریه کنی
آدمک آخر دنیاست،بخند...
آدمک مرگ همین جاست،بخند...
دستخطی که تو را عاشق کرد شوخی کاغذی ماست،بخند...
آدمک خر نشوی گریه کنی...
کل دنیا سراب است بخند...
آن خدایی که بزرگش خواندی به خدا،مثل تو تنهاست،بخند...
فکر کن درد تو ارزشمند است
فکر کن گریه چه زیباست،بخند...
صبح فردا به شبت نیست،که نیست
تازه انگار که فرداست،بخند...
راستی آنچه به یادت داریم
پر زدن نیست که درجاست،بخند...
آدمک فصل خزان است بخند...
ریزش برگ عیان است بخند..
آنکه میگفت:دوستت دارم،
شمع بزم دگران است بخند...
نقش سیمای قشنگ رخ یار
نقشه ای نقشه بر آب است بخند...
قصه ی لیلی و مجنون همه اش داستان است،
کتاب است،بخند...
درد هجران نگرانم کند با دل تو،
نقد ما نیست،دل پیر جوان است بخند...
آنچه واداشت دوخطی بنویسم همه اش
شرح دلتنگی و درد دگران است بخند...
آدمک نغمه ی آغاز نخوان
به خدا آخر دنیاست،بخند

گاهی دلتنگی
شبیه دیدن عکسی قدیمی میان آلبوم خانوادگیت،
شبیه پیدا کردن نوشته ای غبار گرفته
از زیر فرش های کف اتاق
چیزی مانند بوی کمرنگ عطر از شیشه ی خالی ادکلن مورد علاقه ات،
دیدن شاخه گلی خشک،میان صفحات کتاب قطوری که مدت ها بازش نکرده ای،
خواندن دوباره ی کارت پستال های نم کشیده
و ملاقات اتفاقی با چهره ای که سال ها پیش همسایه ات بوده...
ما در گذشته هایمان زندگی می کنیم
و همیشه جسممان به ناچار،به روز های بعدی منتقل می شود...
              

هیچ فکر کردی که:چه طور میشه که،به یک پروانه تبدیل شد؟
باید که اونقدر"آرزو و شوقه"پرواز در تو باشه که دیگه دلت نخواد که یه کرمه ساده ی ساده بمونی باید جنس افکارت "پرواز کننده باشه"
پیشرفت حق توئه،پس"بیا بیرون از پیله"
                       

هر سالی که میگذرد
تکه ای از ما در آن سال جا میماند
تو را نمیدانم
اما من در سالی که گذشت
مثل تکه های یک پازل بهم ریختم
و در این واپسین لحظات
هرچه جست و جو می کنم
نمیدانم کدام تکه ام در کدام لحظه جا مانده!
که اینگونه سردرگم به سر میبرم

تو شخصیتی هستی که نه من و نه دیگران هیچ نقشی در آن نداریم.
توساخته ای،میسازی و خواهی ساخت.
گاهی بالایی و ساده زیست و این تو را از بالا هم بالا تر میبرد.
گاهی هم در مردابی هستی و هر کاری می کنی که خود را از این منجلاب بیرون بیاوری،نمی توانی.
و انقدر خود را به هاشا بالا برده ای که نمی توانی در خواست کمک کنی و آنوقت باز بدان اینکه کسی دخالتی داشته باشد،تو روز به روز در آن مرداب به زیر تر میروی.
و به پایان میرسی.همیشه سعی کن واقعیت را نشان دهی.

گاهی لذت را در چیز های که فکرش را نمی کنی می توان دید....
گاهی لذت نشستن در بالکن کوچک خانه ی مان است که با فنجانی چای داغ به همراه دفتری و مدادی است که می توان خاطرات خوبت را یاداشت کنی و آن ها را بخوانی و صفحه ها را یکی پس از دیگری ورق بزنی و از ته دلت بخندی و بگویی من خوشبختم...